Alleen op vakantie | Column door Hilde

‘Oh sorry, ik wist niet dat jij ook vakantie had’. Die achteloos geplaatste opmerking van een van mijn zoons haalde het laatste stukje schuldgevoel bij mij weg. Het schuldgevoel dat ik had omdat ik een reisje naar Gent voor mijzelf had geboekt. Vijf nachten helemaal alleen in Gent, zonder mijn vriend, zonder mijn kinderen. Zelf bepalen wanneer ik uit bed zou stappen, hoe laat ik ging ontbijten en wat ik de rest van de dag zou gaan doen. Het voelde in eerste instantie als een heel egoïstisch plan, als moeder van 3 kinderen, om dit te gaan ondernemen. Maar wat heeft het me ontzettend veel goed gedaan, mooie dingen gebracht en wat heb ik me in die tijd alleen enorm kunnen opladen.

Een week voor pampus

Het was trouwens niet de eerste keer dat ik alleen op vakantie ging. Vorig jaar won ik dankzij mijn vriend een vakantie naar keuze, die ik omzette in een weekje Gran Canaria. Helaas besloot mijn lijf dat het tijd was voor een fikse migraine en dus heb ik die hele week voor pampus gelegen in mijn hotelkamer. Op mijn laatste dag daar heb ik me in een taxi gehesen om toch maar wat souvenirs op een markt in de buurt te halen voor de thuisblijvers. Het genieten van lokale tapas in verborgen restaurantjes bleef een droom die ik hopelijk nog eens ga waarmaken. Ik kwam nog vermoeider terug dan ik weggegaan was en van opladen was zeker geen sprake. Maar de wens om dit nog eens te doen, maar dan echt goed, was in die week wel geboren.

Verdeelde meningen

De meningen over mijn weekje alleen zijn verdeeld. De een begrijpt me helemaal, juicht het toe en zou het zelf ook doen of sterker nog, doet het zelf ook wel eens. Dan misschien niet helemaal alleen, maar met een vriendin of zus. Aan de andere kant zijn er ook mensen die het heel bijzonder vinden dat ik ervoor kies om weg te gaan zonder mijn gezin, om die tijd te nemen voor mijzelf. En dat mag. Ik had het een paar jaar geleden ook niet voor mogelijk gehouden dat ik er zoveel plezier aan zou beleven om ergens alleen heen te gaan. Maar voor mij werkt het heel goed. Ik heb mijn laptop mee dus kan nog een beetje werken als ik daar zin in heb. Als de jongens mij missen (of ik hun) dan bellen we via een videochat en ik weet dat ze in hele goede handen zijn bij hun vader. Dit maakt het voor mij een stuk makkelijker om los te laten en deze keuze te maken. De jongens brengen meer tijd door met hun vader en mijn batterij wordt eindelijk eens echt volledig opgeladen. Win-win!

Elke dag jongleren

De situatie bij ons thuis is niet echt ‘standaard’. Mijn vriend is gemiddeld 60 tot 70 uur per week aan de slag als vrachtwagenchauffeur. Daarnaast werkt hij als second shooter (fotograaf) samen met zijn broer waardoor hij tijdens het ‘trouwseizoen’ in het weekend vaak weg is om bruiloften te fotograferen. Dit houdt in dat ik er thuis grotendeels alleen voor sta, niet alleen met het huishouden maar uiteraard ook als het op onze jongens aankomt. Daarnaast werk ik zelf als freelance tekstschrijver, ben ik redacteur van deze mooie site en heb ik een foodblog. Best pittig om al die ballen elke dag weer in de lucht te houden. Nou doe ik het met veel liefde hoor, alles wat ik doe, maar het vraagt wel heel veel van me en levert niet allemaal evenveel energie op.

De ideale situatie zou zijn, dat mijn vriend een baan heeft waarbij hij ‘gewoon’ ‘s avonds thuis is en er meer balans is in de taken die wij beiden voor onze rekening nemen. Maar zolang dit niet het geval is, blijf ik jongleren zo goed en kwaad als ik kan. En ja, dan neem ik ook vaker een weekje vrij van die taken, van het gezin en mijn verantwoordelijkheden thuis. Want ook mijn batterij is soms echt helemaal leeg en een week zoals ik nu heb gehad is perfect om even volledig op te laden en weer vol frisse energie terug te gaan naar mijn jongens. Nu nog even afkicken van de wijntjes bij de lunch ;).