Ongelukje zeker?! | Column van Hilde

“Weet je wel wat dat kost?” – “Blijf je dan wel gewoon werken?” – “Past dat wel in jullie auto?” – “Ga je door tot je een meisje krijgt ofzo?” – “Ongelukje zeker?”

Een kleine greep uit de vele vragen die ik kreeg toen wij bekend maakten dat wij ons derde kindje verwachtten. Echt brutale, botte vragen die ik zelf nooit had durven stellen. Sterker nog, ze komen niet eens bij me op! Maar ze werden gesteld, regelmatig, en ik heb ze zo beleefd mogelijk beantwoord.

Ik ging me op mijn beurt dan weer afvragen waarom men deze derde zwangerschap eigenlijk zo enorm bijzonder vond. Alsof wij die ene keuze hadden gemaakt, die nog nooit iemand had durven maken. Dat wij waren gegaan, where no man (or woman) has gone before!

Kinderwens
Eerlijk? Zelf had ik tien jaar geleden ook nooit verwacht ooit moeder te zullen zijn van een vijfkoppig gezin. Tussen ons gezegd en gezwegen had ik toen nog niet eens een kinderwens! Als je me toen voorspeld had, dat ik nu moeder zou zijn van drie prachtige zoons dan had ik je uitgelachen. Hard uitgelachen. Recht in je gezicht.

Och, ik vond kinderen heus wel leuk en genoot er ook echt van om mijn nichtje en neefje te zien opgroeien. Maar ik vond het dan ook heerlijk om weer in mijn groene peugeotje te stappen en helemaal alleen huiswaarts te keren. Zelf moeder worden? No way!

BAM!
Tot ik mijn lief ontmoette, gezamenlijke vrienden een zoontje kregen en dat jochie net even te vertederend zijn koppie op vriendlief zijn schouder legde.. BAM! Daar barstte mijn interne bom met moedergevoelens. En zo geschiedde, ik werd mama.

Nadat zoon numero één en twee binnen anderhalf jaar op de wereld waren gezet, dacht ik zelf ook wel “klaar” te zijn. Ik mijmerde wel eens hoe het zou zijn om nog een kindje te krijgen. Nog één keer zwanger, nog één keer een mensje te voelen groeien in mijn buik, nog één keer die meest bijzondere ervaring om een nieuw leventje op de wereld te zetten.

Praktische overweging
Een collega zei eens dat hij om praktische reden maar twee kinderen had. Het was handiger om twee kinderen uit logeren te sturen bij opa en oma, hij kon dezelfde auto houden en het was overzichtelijker. Allemaal redenen waar ik me volledig in kon vinden.

En toch overviel me op een dag dat alles overheersende gevoel: Ik wil nog een keer mama worden. Gelukkig dacht mijn lief er net zo over en al snel zaten we weer op die roze (of in ons geval blauwe) wolk.

Weloverwogen beslissing
En toen dus die vragen. Ik snap heus wel dat andere ouders het liever bij één of twee kinderen houden. Of dat mensen er juist voor kiezen om een volledig voetbalelftal te kweken of heel bewust kinderloos blijven. Allemaal weloverwogen en ook juiste beslissingen. Daar twijfel ik niet aan. Net als onze keuze om dat derde mannetje te krijgen, om ons gezin nog één keer uit te breiden.

Al die nieuwsgierige mensen zouden nu eens moeten zien hoeveel vreugde onze kleine Benjamin ons gezin brengt. En dan hoop ik dat ze bij een volgende zwangere vrouw de vraag, die op het puntje van hun tong ligt, heel snel weer inslikken.