Skip to content

Ik was er helemaal klaar mee. Niet ineens, al een tijdje. Maar ik greep niet in. Want, toegegeven: het is heel erg makkelijk. Een iPad, Netflix en moeders (of vaders) heeft even rust. Kind gaat op in een filmpje en dat geeft rust in drukke dagen, helemaal tijdens spitsuren ‘s ochtends en ‘s avonds. Ik was er een hele tijd fan van.

En nu niet meer. Mijn dochter van zes mag alleen nog maar filmpjes kijken in het weekend, een uurtje. En tijdens de traditionele filmavond, samen. Verder nooit. Maar dat ging bepaald niet zonder slag of stoot.

Waarom ik de iPad afpakte

Eigenlijk met een geheel egoïstische aanleiding: ik was er zat van om afgesnauwd te worden. Elke keer als mijn dochter weer iets als Pokémon of Winx Club zat te kijken en ik haar stoorde, kreeg ik een grote mond. Gezucht, gesteun bij verzoeken als tandenpoetsen, eten, opruimen of gewoon “hoe was je dag”. Als ik überhaupt al antwoord kreeg. Ik stoorde haar. Met, vond ik, normale dingen. Zij vond vooral dat ik mijn mond moest houden. En dat was niet zo gezellig, to say the least.

Haar reacties hingen samen met een bepaalde apathie die ik ook wel bij mezelf herken als ik in een marathonsessie spannende serie terecht kom. En die me bij mezelf eigenlijk ook niet zo bevalt. Ze werd sloom en ‘hing’ in plaats van dat ze lekker speelde of zong. En dat ging me ook steeds meer tegenstaan.

Meer tijd samen: televisie alleen in het weekend

Twee weken geleden hadden we weer een “schiet-nou-eens-op-we-komen-te-laat-waarom-treuzel-je-zo” aanvaring in de ochtendspits. En weer voorzien van gesnauw en gezucht. Ik was er klaar mee. Op de fiets naar school legde ik uit dat het zo echt heel erg niet gezellig was. En zij legde uit dat ze wel wat meer tijd met mij wilde. Dat ze ook best wel mee kon naar mijn werk in plaats van naar school. Hallo, eye-opener. Dat was de welbekende druppel.

Meer tijd samen? Dat kon geregeld worden. Want ik snapte haar vraag en waar ze behoefte aan had. Ik legde uit dat school moest en dat werken ook moest. Maar dat we wel gezellig samen konden gaan koken of tutten in de ochtend. En dan dus geen filmpjes meer. Dat we de tijd die we samen hebben eens wat beter gingen benutten. Ok zei ze.

Afkicken van Netflix

Dus daar gingen we. En de eerste dagen gingen goed; met de afspraak en de aanleiding nog vers in haar geheugen, vroeg ze elke avond enthousiast wat we gingen koken en elke ochtend welke vlecht we zouden gaan maken. Daarna ging het mis. Mag ik filpmje kijken, mag ik filmpje kijken, waarom mag ik geen filmpje kijken, ik wil filmpje kijken, ik vind het leven niet leuk zonder filmpje kijken.

Pardon, WAT?

Mijn dochter was aan het afkicken. Van Netflix. En dan was het echt niet zo dat ze hele dagen achter dat ding hing. Ik schrok er gewoon van. En dat motiveerde me alleen maar meer om vol te houden. Vroeger, toen niet alles beter was maar sommige dingen wel, keek ik óók alleen op zondagochtend Villa Achterwerk en de rest van de week 0,0. Toen stom, nu blij mee.

Een wereld verschil zonder iPad

Want, echt. Ik heb een hele andere dochter. Even los van het gezeur om de iPad dat af en toe oplaait, is ze zoveel vrolijker, relaxter en energieker. Het gesnauw is afgelopen, ze helpt spontaan mee met opruimen. We luisteren nu vaker muziek, dansen vaker in de keuken en hebben veel meer contact. Haar Playmobile draait overuren en de Barbies zijn herontdekt. De sfeer is er echt 100% op vooruit gegaan. Ik had niet verwacht dat het zoveel verschil zou maken.

Slechte moeder?

In eerste instantie voelde ik me echt een slechte moeder toen ik dit verschil in gedrag bemerkte. Helemaal toen ik zelf veel stress en drukte had, werd de iPad maar weer pakken of de televisie aanzetten een gewoonte. Natuurlijk heb ik toen ook af en toe wel gedacht dat het misschien niet de allerbeste keuze was, maar het zorgde in ieder geval voor rust. En dat was bittere noodzaak. Want: een mens kan niet alles, nietwaar? Ik in ieder geval niet.

Inmiddels is die rust er op allerlei andere vlakken en dat maakte deze stap maken veel makkelijker. En: eigenlijk is dit juist nog veel rustiger. Minder gezeur, meer gelach. Minder krijsende Pokémons, meer UB40 of Jip en Janneke luisterboekjes. Minder gehang en meer gekletst.

De televisie uit is een aanrader

Ik vind het een aanrader. Op alle vlakken. Van mij moet nooit iets, maar wie weet inspireert dit verhaal om het eens te proberen, als je dit niet allang gedaan hebt, natuurlijk. Want het verschil in gedrag en in de sfeer thuis heeft me echt ontzettend verrast. We hebben niet meer tijd samen, maar wel meer fijne tijd samen. En daar genieten we allebei van.

 

Lees ook dit artikel uit de New York Post: “It’s ‘digital heroin’: How screens turn kids into psychotic junkies” Zelf las ik het overigens pas later. Dus doe er je voordeel mee :). 

2839267626

Back To Top