‘Hoezo moet IK dat opruimen?’ Oprechte verbazing op haar vierjarige snoetje terwijl ze wegloopt van de bank die in het uur daarvoor vakkundig door haar omgeturnd is tot speelhut. Alle dekens, kussens, knuffels, stoelen en plaids zijn ingezet, en ik moet zeggen: het resultaat mag er zijn. Maar, de kleine mevrouw van Dijk is uitgespeeld en ik wil dat de bank gewoon weer de bank wordt, fair enough.

‘Ik ga dat echt niet allemaal opruimen hoor’, armen in haar zij, mond op standje vastberaden.

‘Wie moet het dan opruimen vind jij?’ probeer ik voorzichtig.

‘Nou, eeeehm jij?’

Opruimen is zeg maar een dingetje hier in huis. Er wordt graag gekleid, getekend, geverfd, met de kapla of met de lego gespeeld, maar de zooi daarna weer opruimen stuit regelmatig op groot verzet. Meestal is de uitkomst ‘ok, dan doen we het samen’, waarbij samen dan ineens een heel ruim begrip blijkt te zijn.

Hetzelfde geldt voor helpen in huis. Mijn kinderen zijn vier en zeven jaar oud en ik vind dat ze wel wat kleine taken kunnen uitvoeren. Gewoon, omdat we samen leven en ook omdat ik straks geen pubermonsters in huis wil hebben die een spoor van afwas, stinksokken en lege verpakkingen in huis achterlaten. Dus ben ik begonnen met kleine taken van ze te vragen, helpen met de tafel dekken, je eigen was in de wasmand doen, afruimen etcetera. Maar net als met het opruimen gaan de hakken in het zand ‘hoezo moet ik altijd alles doen (huh?), waarom moet ik dat doen en zij niet (wijst verontwaardigd naar kleine zus), ik moest laatst ook al helpen (lange zucht)’

Dus opvoeden geblazen, I know. Nou moet ik heel eerlijk toegeven dat ik niet ben gezegend met een grote gave van consequent handelen, en afspraak is afspraak vind ik ook lastig, je mag het een klein jeudtraumaatje noemen.

Dus help, Moeders en Vaders in Groningen: ‘Help mij met al jullie tips en trucs om die kleine nozems nu aan het werk te zetten om te voorkomen dat ze later een verwend prinsje en prinsesje worden!’