skip to Main Content

Vanochtend beefde de Groningse bodem en alle Groningse kinderen beefden mee. Hun kleine bedjes schudden kort maar krachtig. Onder daken die al zoveel vaker het schudden hadden weerstaan. Tegen muren die al veel vaker kraakten. Op een vloer die het dit keer nog hield.

Ze schrokken wakker en schuifelden in hun pyjamaatjes naar het ouderlijk bed. Onder datzelfde dak. Of riepen geschrokken wat dat was, door de gescheurde muren heen. Het was een zware, dit keer. En de twaalfde deze maand. Hun huis is weer een beetje onveiliger, een stukje meer stuk. 

En hun uitzicht op beter nog steeds even loos.

Want waar is hun troost? Een knuffel, een kus. Misschien: het komt goed. Maar hun ouders zitten om woorden verlegen. En moed. Met dezelfde schrik nog in hun lijf, denken zij gelijk al verder. Aan scheuren tellen, schade melden. Of de fundering het nog wel houdt. Hoe lang ze dit keer moeten wachten tot er iemand komt. Dat ze na weken of maanden hun deur weer keer op keer moeten openen voor mannen in pak die al lang geen kopje koffie meer krijgen. Aan steeds opnieuw die argwanende inspecties. De stroom van mails en grote enveloppen in niet te volgen taal met niet te begrijpen conclusies. De tranen aan de keukentafel, ’s avonds als de kinderen slapen. Het liefst. De stress bij het slapen gaan vanavond en alle avonden daarna die weer een stukje groter is. 

Hoe troost je je kind als je niet meer weet hoe? Als je wel kan zeggen dat het goed komt, maar zelf niet meer weet of en het daarmee alleen nog maar goedbedoelde woorden zijn? Als je nergens anders heen kan en dat eigenlijk ook niet wil. Hoe stel je gerust als er op school wordt geoefend met evacueren? Als je in constante staat van paraatheid, frustratie, stress en wanhoop verkeert? En er alles aan doet om dit te verbergen voor de allerliefsten, vecht voor hun onbezorgde jeugd terwijl de jaren verstrijken en veiligheid steeds meer een luxeproduct lijkt te worden. Uitsluitend weggelegd voor mensen in de rest van Nederland. 

Hoe troost je je kind als de enige mensen die dit op kunnen lossen steeds opnieuw wegkijken, vertragen, verschuilen, beloven en niet waarmaken? En er niemand aan de belangrijke vergadertafels eens een keer heel hard met de vuist op tafel slaat, roepend dat het zo niet langer kan. Geen dag meer. Zoals er aan de keukentafel thuis zo vaak wel wordt gedaan, maar die woede niemand bereikt. Hoe troost je je kind als niemand jou troost? Als niemand iets doet?

Elk kind verdient een veilig thuis, vindt elk weldenkend mens. We hebben zelfs een gelijknamige organisatie in het leven geroepen, in te zetten als thuis even niet zo veilig blijkt. Preciezer: als het gezin, of de gezinsomstandigheden, kinderen potentieel in gevaar brengen. Dan staan ze terecht op de stoep. En vaak heel snel ook. Maar wat als kinderen geen veilig thuis hebben omdat hun huis niet veilig is? Als hun ouders elke dag alles en meer geven voor een warm gezin, mooie dagen, een zorgeloos bestaan, maar continu worden ondermijnd door een bevende aarde en een uitzichtloos politiek debacle?

Wie staat er dan op de stoep?

Blijkbaar dus helemaal niemand. 

Vanochtend werden de kinderen in aardbevingsgebied letterlijk wakker geschud, terwijl de rest van Nederland kon blijven dromen.

Het is tijd voor een veilig huis. Voor alle Nederlandse kinderen.







aarbevingen_groningen
foto: @fhdebos
Back To Top