Ik schreef al veel columns voor Moeders in Groningen. Over geduld, vakantiestress, onvoorwaardelijke liefde. Verhalen die een stukje van mij als moeder laten zien, waarin ik me elke keer een beetje blootgeef. Maar zelfs de column over mijn zoontje met HSP deed me niet zo kwetsbaar voelen als nu. Want deze serie van columns vertelt het verhaal over de hulp die wij hebben gezocht om de gezelligheid weer terug te krijgen in ons gezin. Oftewel: we’re bringing happy back.

Vragen om hulp is voor mij iets heel onnatuurlijks. Ik weet dat er plenty mensen om mij heen zijn die me willen helpen als ik het vraag. Dat bleek wel toen ik in oktober een hartinfarct kreeg en onze wereld compleet op zijn kop stond. Ik ging van volkomen onafhankelijk naar behoorlijk afhankelijk en dat gaf mij een gevoel van falen. Ook al had ik niets kunnen doen om dit te voorkomen en was ik lichamelijk en geestelijk echt tot niets in staat, toch bleef dat vreselijke gevoel dat ik ‘het’ niet goed deed.

Want ik wilde zo graag zelf voor mijn kinderen kunnen zorgen, ze van school halen, leuke dingen met ze doen, überhaupt ze een hele dag om me heen kunnen verdragen. Maar mijn lichaam liet dit niet toe en dus vroegen we hulp van mensen die ons gelukkig ook heel graag wilden helpen. God op mijn blote knieën dankend liet ik dan ook die hulp toe en kon ik ervoor zorgen dat ik weer kon opkrabbelen uit dit diepe dal.

Nu is het absoluut niet zo, dat we een übergelukkig gezinnetje waren voor die noodlottige oktoberdag. Eigenlijk woedt er al een paar jaar een vurige strijd tussen onze oudste jongens. Waren ze vroeger twee handen op één buik, de laatste jaren is het meer één vuist op twee ogen. Dat idee. Ik heb ze wel eens letterlijk gevraagd of ze elkaar nog wel aardig vinden. “Soms” was het antwoord. We zochten al eerder hulp, maar dan vooral voor onze zoon met HSP. We dachten dat als we hem konden helpen, dat ‘de rest’ dan vanzelf weer goed kwam. Helaas, niets van dit alles.

Uiteindelijk stonden we echt met onze rug tegen de muur. Ik moet verplicht rustig aan doen, maar dat is natuurlijk onbegonnen werk als je constant scheidsrechter moet spelen. Daar komt nog eens bij dat ik dat helemaal niet wíl spelen. Het enige dat ik en mijn lief willen, is een beetje rust, liefde en gezelligheid in huis. Helaas hoorden wij onszelf steeds vaker schreeuwen, pakten we de heren te vaak te hard bij hun arm vast en vonden wij onszelf simpelweg geen leuke ouders meer. Een soort nachtmerrie die waarheid was geworden.

En dus zochten wij naar hulp, die we nu krijgen middels pedagogische gezinsondersteuning. De komende tijd deel ik mijn ervaringen, de geboekte winsten en (hoogstwaarschijnlijk voorkomende) terugvallen in oude gewoontes. Hopend dat ik jullie hiermee wat steun kan bieden, dat laatste zetje kan geven om ook hulp te zoeken. Want ik weet als geen ander hoe rot het voelt als het je op eigen kracht niet meer lukt, maar heb nu ook ervaren dat ik me niet hoef te schamen als ik toegeef dat ik het zelf nu even niet meer aankan.