Een dag niet gewassen.. | Column van Hilde

‘Een dag niet gewassen, is een dag niet geleefd’. Dat zinnetje nestelt zich plots in mijn hoofd als ik op een vrijdagochtend de vijfde lading was van die week in de wasmachine aan het proppen ben. Ik denk dat wasmiddelenfabrikanten blij zijn met gezinnen als het onze. Elke dag een was vol met smoezelige shirts, modderige spijkerbroeken en met jam besmeurde truien. Elke dag een was..

The struggle is real

Ik ben nu ruim 10 jaar moeder en in die jaren is mijn kijk op was toch wel heel erg veranderd. Voor zover ik er al een kijk op had toen ik nog geen kinderen had zeg maar. Want toen ik nog helemaal alleen woonde, had ik een heel andere struggle als het aankwam op het schoon krijgen van mijn kleding. Dan was het haast een sport om de wasmachine op tijd vol te krijgen, zodat ik dat ene lievelingsshirt in het weekend weer aan kon trekken. Toen vriendlief en ik gingen samenwonen, was dat probleem gelukkig voorbij en had ik aan twee wassen per week ruimschoots voldoende. Nu lijkt de wasmand zich automatisch te vullen, zo gauw ik denk dat ik weer een beetje bij ben.

Bodem in zicht

Nu zijn er heel af en toe ook van die kleine geluksmomentjes, waarvan ik vroeger niet had kunnen vermoeden dat het mij ooit gelukkig had kunnen maken. Want soms, maar dan ook echt heel soms zijn beide wasmanden helemaal leeg. Dan kan ik gewoon de bodem zien, in al zijn glorie. Alle broeken, shirts, hemden en wat al niet meer hangen te drogen aan het rek of liggen netjes opgevouwen in de kast en het enige dat mij nog rest, is gelukzalig glimlachen. Helaas duren die momenten vaak niet langer dan een half uur, want waar geleefd wordt, wordt geknoeid. Simple as that. Maar de euforie van lege wasmanden is dan wel voor heel even mijn lichtpuntje. Je moet het af en toe toch ergens vandaan halen nietwaar?

Serene bezigheid

Nou moet ik stiekem ook nog bekennen dat het opvouwen van al die was voor mij een soort guilty pleasure is. Oprecht. Terwijl ik dat aan het doen ben, krijg ik namelijk altijd de meest lumineuze ideeën voor een nieuw recept. Of schrijf ik in mijn hoofd een volledige column, zoals deze. Vooral de handdoeken hebben dit effect op mij. Geen idee waarom eigenlijk. Misschien is het die routineuze handeling van dubbelslaan, nog eens dubbelslaan en in drieën vouwen? Wie zal het zeggen. Het geeft mij in ieder geval dagelijks een stukje rust. Rust, die ik hard nodig heb om mijn gezin draaiende te kunnen houden. En die wasmachine natuurlijk ook.