Het was een ochtend waarbij ik werkelijk niet geloofde dat het me nog zou lukken op de fiets te belanden met dochter, naar de creche. Koffie gemorst, hagelslag in mijn overal, smeerkaas in pas gewassen haartjes. Die van ons allebei. Maar goed, als een godswonder was het me gelukt en fietste ik mijn Emily naar de creche. Allebei chagrijnig. Bij mij uitte zich dat in stilte. Bij Emily in gejammer. Hard gejammer. Ik had al één en ander geprobeerd aan welbekende trucjes. Liedjes, ik zie ik zie wat jij niet ziet, wil je een snoepje. Niets hielp.

Wij staken de Grote Markt over zoals elke ochtend en ineens klaarde Emily op: “Mama, van wie is dat huis?” Ze wees naar het stadhuis. Dit was mijn kans dacht ik. Hier kon ik de vloekochtend goedmaken. “Nou Emily, dit is een heel bijzonder gebouw. Dit is namelijk het huis van de koning.” Grote ogen: “Echt, mama?” “Ja lieverd, echt. Daar woont de koning van Groningen.”

Vanaf dat moment keken we elke ochtend of de koning ook thuis was (dan waren de luiken open), of hij ook bezoek kreeg (dan lag de rode loper uit), of er ook prinsessen kwamen zwaaien (dan werd er getrouwd) of dat de koning misschien op bezoek ging bij een andere koning (de dienstaudi stond voor).

Tot een doodnormale maandag (altijd een maandag). “Kijk Emily, de koning is thuis én hij krijgt bezoek!” “Uh, mama. Dat is niet het huis van de koning hoor. Daar woont de gemeente.” Ik was even te verbaasd om wat te zeggen. “De Gemeente woont daar? Nee hoor, de koning Emily. De koning van Groningen!” “Nee mama, ik heb het papa gevraagd en papa zegt dat de gemeente daar woont.” “Oh en daar mag je dus niet je fiets neerzetten, want die haalt de gemeente weg.”

Vanaf dat moment was het over. Niets huis van de koning. De gemeente woont daar en dat is dat. Behalve het pijnlijke feit dat papa kennelijk een stuk geloofwaardiger lijkt te zijn dan mama vind ik dit op een ander gebied wat zorgwekkend. Want als je nog geen vier bent, dan wonen koningen in grote huizen. Punt. En: het gesprekje over de koning maakte het ritje naar de creche zo leuk, ongeacht welke ochtendrampen zich hadden voldaan. Het maakte de stad ineens een stuk charmanter.