Maar het moet gezegd: dit apparaat maakt alle eerdere apparaten om met internet te verbinden slechts een onhandig wankel opstapje. Het plezier van samen grappige homevideo’s en clipjes bekijken, het gemak als je even iets wilt weten. -Wanneer is de schaatsbaan weer open? Oh, kijk, hier staat het al.- Super, ik had niet gedacht dat ik dit zo zou omarmen. Ik zal later een van die mensen zijn die zegt: ik weet nog toen we voor het eerst een tablet in huis kregen. Zoals onze ouders nog weten wanneer ze voor het eerst tv kregen. Dit ding is er zo een dat thuishoort in het rijtje van koelkast, wasmachine, tv; de standaard apparaten die je in elk huishouden vindt. Maar dit terzijde.

Vanaf nu hebben we dus te pas en te onpas internet. De moeilijkheid die ik heb met internet is dat er geen sloten op zitten. Zeg maar, dat alle deuren op een kiertje staan en vaak zelfs wagenwijd open. Ik ga ervan uit dat ik mijn kinderen, als ouder zijnde, moet en kan behoeden voor ongewenste beelden. Ongepast qua leeftijd, ongepast qua smaak. Sex, geweld, dieren- of mensenmishandeling. Al die beelden waar de mediawijzer bij films en tv-programma’s icoontjes voor heeft gemaakt: leeftijdsaanduiding, grof taalgebruik. Op internet krijg je niet eerst zo’n waarschuwing, daar springt het soms ongevraagd op het scherm.

Hoe gaan we daarmee om?

Via onschuldige acties zoals het bekijken van een muziekclipje op Youtube kun je in een paar klikken geconfronteerd worden met schuddende billen en blote borsten in beeld. Dit gebeurde onze dochters bij het bekijken van clipjes van Rihanna. Via via werden de voorgeselecteerde clipjes bloter en uitdagender. Ik trek in gedachten de lijn door: wat krijgen de kinderen nog meer te zien. Stilstaand bij de vraag wat ik nou het meest vrees, was het dit: als mensen in het gewone leven ‘het’ doen, dan doen ze de deur dicht of zorgen in ieder geval dat ze buiten het zicht van kinderen zijn. En dat heeft een reden. Op internet zijn die deuren open. Waar ik bang voor ben is dat mijn kinderen beelden te zien krijgen die hen beïnvloeden bij hun idee over seksualiteit. Dat ze niet vanuit hun eigen beleving en op hun eigen tijd dit terrein onderzoeken, maar de beelden onaangekondigd en ongevraagd voorgeschoteld krijgen en dit als uitgangspunt nemen: ‘oh, dus dat is sex, dus zo moet het.’ Van de weeromstuit, want dat was het, installeerde mijn man een kinderfilter op de tablet: K9. Gerustgesteld gaven we de tablet terug aan de kinderen. Maar ja, wat nu juist interessant was: muziek kijken op Youtube, dat werd door dit filter geblokkeerd. Ook the cupsong, die juist wel veel plezier geeft met het zingen en het oefenen met die kopjes. Gevolg: frustratie.

Hoe doen jullie dat?

Deze kwestie besprak ik met andere ouders. ‘Op internet volgen kinderen gewoon hun eigen interesse. Maar dan kan het toch gebeuren dat ze met zulke beelden te maken krijgen. Zoals bij een spreekbeurt over poesjes. Mijn dochter klikte dat dan meteen weer weg.’

Hebben jullie een internetfilter op de computer? “Nee. Wat heel belangrijk is, is om erover te praten. Vraag eens wat ze ervan vinden van de beelden die ze op internet zien. Vraag ook eens wat ze al weten over vrijen, sex.’ ‘Eigenlijk gaat dat al van kleins af aan, passend bij hun leeftijd en interesse. Als zich eens een gelegenheid voordoet, bijvoorbeeld omdat ze het met anderen over seksen hebben, dan is dat misschien een moment om lichtjes iets te vragen.’

‘Zet de computer met internet in de huiskamer, niet in de slaapkamers,’ zegt een andere ouder. ‘Alleen in de woonkamer kunnen ze op internet, totdat ze achttien zijn. Ook al waarschuw je je kind voor mensen op internet die verkeerde bedoelingen hebben, dan nog kunnen ze in hun eigen kamer dingen doen die je als ouder niet goed vindt.’

Goed voorbeeld, goed volgen?

Het begint me te dagen dat omgaan met internet gaat over balans tussen vertrouwen en controle. De middenweg is kinderen stap voor stap leren omgaan met keuzes op internet. Zelf kijk ik toch ook gericht naar wat ik op dat moment zoek? Andere zaken laat ik links liggen. Zo kan ik verwachten dat onze kinderen dat ook gaan leren: ook zij zullen keuzes kunnen maken wat wel en wat niet te bekijken op internet. Ik zit er eens naast als ze op Youtube filmpjes kijken. En inderdaad: al gauw komt er weer iets dat voor volwassenen of pubers bedoeld is. Ik zeg zonder te veel lading: dat lijkt me meer iets voor grote mensen. ‘Ja’, zegt mijn dochter en ze klikt het weg.

We zijn nu een aantal weken verder. De tablet is onze dagelijks geraadpleegde poort naar informatie, grappige filmpjes, muziek, spelletjes. Niks mis mee. Na de eerste schok van het gemak waarmee bloot voorgeschoteld wordt, hebben de kinderen opgepikt wat voor ons belangrijk is: ‘Mam, mag ik op youtube? En als er bloot komt dan klik ik dat weer weg.’ Of: ‘Mama, mag ik met de I-pad, ik kijk alleen naar Beugelbekkie of Smurfen.’ Ik geef vertrouwen, hou een oogje in het zeil en ben in de buurt als het onverhoeds toch anders loopt dan dat de kinderen zelf hadden bedoeld. En af en toe gaat het filter er op, als ze alleen maar willen minecraften, bijvoorbeeld. Zo lopen we feitelijk samen op bij het omgaan met dit nieuwe fenomeen in ons huis. De I-pad, ik weet het nog goed, het was in de herfst van 2013.