‘Met Hannah gaat het heel goed in de klas’, zegt de juf tevreden. ‘Ze is erg leergierig en weet goed wat ze wil.’ Ik knik tevreden. Daar herken ik mijn dochter in. We kijken elkaar trots aan. Ons kind doet het goed.

‘Leuk ook dat jullie met haar uit eten zijn geweest, dat vertelde ze in de kring.’ We kijken elkaar nog eens aan. Vol verbazing nu. ‘Jullie zijn toch wezen wokken, met een collega’, herinnert de juf ons aan een etentje dat nooit plaatsvond.

‘Eh, nou nee, Hannah is nog nooit in een wokrestaurant geweest. En we zijn ook niet met haar uit eten geweest.’ We schieten alledrie in de lach. Juf vertelt dat het een prachtig verhaal was. Hannah had een sapje, maar dat was wel een beetje pittig. En de collega had gevraagd of ze een slokje bier wilde. Wat een geweldige grap was, want dat mogen kinderen natuurlijk helemaal niet. In geuren en kleuren vertelde ze in de kring over haar belevenissen.

Op de terugweg mijmer ik over kind zijn. Dat de kleutertijd zo prachtig is, omdat je het onderscheid tussen fantasie en werkelijkheid nog niet kunt maken. En ook dat helemaal niet hoeft. De wereld is precies zo mooi als je wilt dat hij is.

Hannah haalt me uit mijn gedachten. ‘Die collega heeft twee poezen hoor.’ En opeens, heel in de verte, gaat er een belletje rinkelen. ‘En jij was niet mee’, zegt ze, licht verontwaardigd. Nog een belletje. Langzaam vallen er een paar puzzelstukjes op hun plaats.

Hannah en haar papa zijn een tijdje geleden op een festival geweest. Daar was een collega. Daar heeft ze een sapje gehad. En daar heeft vast iemand een grap gemaakt over een slokje bier. Ik wil me net een klein beetje gaan schamen als ik weer aan de wok denk. Want daar zijn we écht niet geweest.

‘En de wok dan?’, vraag ik alsnog, voor de zekerheid. ‘Wat is dat eigenlijk?’ Ze zit in de bakfiets en ik kan haar ogen niet zien, maar ik zweer dat ik ze hoor rollen. ‘Dat weet je toch zelf ook wel, dat weet iedereen.’ Ik lach. Ze heeft geen idee.

Heerlijk, die kleutertijd.