Voor het eerst in mijn leven heb ik iemand achtervolgd, mijn zoon. Achtervolgd door zijn eigen moeder, die hem hoort te vertrouwen en los te laten. Maar deze Sheep Mom vindt dat zó moeilijk, pfff… De vreselijkste ellende en allerergste rampspoed zie ik voor me, terwijl in de verte de sirenes al loeien en de traumaheli een plek zoekt om te landen. Het is té erg, ik weet het, ik ben té bezorgd, oké.

Deze moeder is op dit moment bewust onbekwaam in loslaten. Maar zij doet haar best en hé, hij heeft niet gemerkt dat hij gevolgd werd. Ik moest en zou gewoon met eigen ogen zien dat Zoon in staat was om alleen, zonder mij, zijn beschermengel, naar huis te fietsen. En dat deed hij, o zware onderschatting, uiteraard hartstikke goed.
Ik ben ook al eens stiekem wezen spioneren tijdens een voetbalkamp, nadat er verhalen rondgingen over een enge man in de bosjes die naar de jongens riep ‘Kom maar hier jongens, kom maar bij mij!’. Voor ik het wist zat ik niet meer op mijn werkplek, mijzelf er van te overtuigen dat jongens van negen nu eenmaal graag sterke verhalen vertellen, maar croste ik op mijn fiets door het struikgewas achter het voetbalveld om deze Catweazle wel even te grazen te nemen. Tot ik mij realiseerde dat ik 1: geen telefoon bij mij had, 2: niemand wist dat ik hier was en 3: mocht er echt een viespeuk rondkruipen, ik daar eigenlijk best bang voor was. Binnen no time stond ik weer met beide benen op de grond van de doorgaande weg.
Zoon wil alleen op pad, geen ontkomen meer aan en daarom heeft hij nu Een Telefoon, net als zijn vrienden. Een oude die over was, zodat hij ons kan bellen als hij ons nodig heeft. Ik vond dat hij wel zo’n speciale kindertelefoon kon krijgen, zo één waarmee je als ouder precies, op je eigen telefoon, kan zien waar hij zich bevindt, dat leek mij erg fijn voor mijn gemoedsrust. Maar daar stak Vader, die deze telefoon vergeleek met een enkelband (terecht overigens, dat weet ik héus wel) , een stokje voor. Vertrouwen en ruimte krijgen om te leren, succes te ervaren, fouten te maken en tegenslagen te verwerken. Elk kind heeft er recht op, ook met een bezorgde moeder.
Dus wordt alles nu continu vastgelegd in, bij voorkeur bewegend, beeld en geluid en klinken er de hele dag door zo irritant mogelijke ringtones of deuntjes. Op de gekste momenten komen er berichtjes binnen voorzien van rare fotootjes van grommende spruitjes met de tekst: ‘Dit ben jij’ en wordt er gebeld: ‘Mag ik tot half 6 bij Boris blijven, ja?’ En terwijl ik hem net uitgebreid pedagogisch correct aan het prijzen ben, hoor ik: ‘Oké! Doei!’. ‘Monsieur confiance’ heeft opgehangen, hij weet hoe het werkt, onbewust bekwaam.