Beloofd is beloofd | Column van Hilde

Het is krokusvakantie. En voor onze 2 oudste jongens staat dat zo ongeveer synoniem aan bingewatchen van een keur aan tekenfilms en series.
Als het aan hun lag, lagen ze beiden de hele dag in pyjama op de bank te kijken naar Spongebob (ik ben er klaar MEE!), De Beste Vrienden Quiz (BVQ voor de kenners), The Thundermans (Max is echt zooo grappig mama!) en Sam & Cat (kan ik zelf ook nog wel eens om lachen).

Maar helaas, deze mama vindt het absoluut niet nodig dat 2 gezonde jongens van 6 en 8 als couch potatoes liggen te vegeteren terwijl ze zoveel andere dingen kunnen doen!
Dus de televisie bleef uit. Van mij mochten ze de tv pas aanzetten als ik het aangaf.
En geloof mij, dat ging zeker niet zonder slag of stoot.

Het klinkt misschien heel cru maar het leek wel alsof ze een soort van rouwproces doorliepen hier.
Eerst was er de ontkenning: “Mama maakt maar een grapje joh. De televisie mag heus wel aan! Toch? Niet? Mama?”
Daarna kwam de boosheid. Oh, wat waren ze boos. “Ik wil televisie kijken! Wat moet ik anders doen? Ik verveel me haast dood! “
Stap drie was het onderhandelen: “Mama, als ik nou mijn kamer ga opruimen, mag het dan? Of als ik vanaf nu elke dag de tafel dek? Dan?”
De vierde fase was niet echt een depressie, maar het kwam wel redelijk dicht in de buurt. Hangend op de bank, zuchtend, steunend. Elkaar vragen “Wat moeten we nu doen dan?”
Maar toen kwam de verlossing: de fase van acceptatie.

Yes! Mijn plannetje had gewerkt. Cas haalde zijn 2 dozen Kapla van boven en samen met Sam en Benjamin bouwde hij de hele woonkamer vol. Het huiskamerlandschap veranderde van een dierentuin naar een stad en uiteindelijk een worstenfabriek (geen idee in welke serie dit ooit voorbij is gekomen).

We maakten een afspraak. Als zij lief samen zouden spelen en naderhand alles weer gingen opruimen, uiteraard ook samen (codewoord) dan mochten ze om 15.00 uur tv kijken.
En als ze dit een week zouden volhouden dan gaan we de laatste dag van de vakantie naar Buurman & Buurman in de bioscoop.

In principe verliepen de dagen redelijk volgens afspraak. De eerste dagen althans. Op woensdag werd het al enigszins kritiek. Het samen spelen werd samen ruzie maken. Het samen opruimen werd tegen elkaar zeggen dat de ander moest gaan opruimen, waardoor er dus veel gepraat maar weinig opgeruimd werd.

Ik herinnerde de mannen donderdagmiddag nog maar eens aan de afspraak en, belangrijker nog, aan de beloning die hen vrijdag te wachten staat. Ze hebben nog nooit zó hard samengewerkt.
De vloer was in no time weer beloopbaar, uitgetrokken kledingstukken lagen in de wasmand en zelfs alle kussens lagen weer netjes in het gelid op de bank.

Dus beloofd is beloofd, morgen gaan we naar de bioscoop, samen lachen om Buurman & Buurman.
En ik ga deze tactiek vaker gebruiken. En met heel mijn hart hopen dat hij dan nog steeds werkt.

A je to!