In de ruim acht jaar dat ik moeder ben, was dat altijd mijn beleving: “Moeders mogen niet ziek zijn”.
En dan was het waarschijnlijk vaak meer een kwestie van ‘niet kunnen’ dan ‘niet mogen’. Tot ik door een recente ervaring de dingen toch vanuit een ander perspectief ging bekijken.

De rolverdeling in ons gezin is traditioneel te noemen. Manlief werkt (dubbel) fulltime en is hierdoor 4 avonden in de week niet thuis. Ik werk parttime buitenshuis, freelance vanuit huis en zorg grotendeels voor onze drie kinderen en het huishouden.
Voor ons werkt dit over het algemeen prima. Mits elke gezinslid optimaal functioneert. En tja, daar hapert het dus wel eens. Want ik geniet van een maandelijks terugkomende hormonale migraine.
En dan functioneer ik toch een stuk minder goed dan ik zou willen.

Toch draait ons vijfkoppige gezin dan gewoon door, hetzij iets minder actief van mijn kant en (het liefst) wat minder luidruchtig van de minderjarige kant. Onze heren weten inmiddels hoe ze mij hier het beste doorheen kunnen helpen. Zo’n koud kinderhandje op je voorhoofd kan wonderen verrichten, geloof me!

Ik heb dan ook nooit, in al die 8 jaren moederschap, hulp willen inroepen als ik niet in optima forma was.
Tot afgelopen maandag. Wat begon als vermoedelijke migraine, bleef net even te lang doorsudderen. De intense hoofdpijn kreeg gezelschap van een allesoverheersende spierpijn in mijn hele lichaam. En om het geheel compleet te maken, was ik constant zo duizelig dat het voelde alsof ik op een lege maag een fles wijn soldaat had gemaakt.

De medische term voor deze symptomen is griep! Ik heb het voor mijzelf en mijn omgeving welgeteld 5 dagen ontkend totdat ik uiteindelijk niet anders kon dan toegeven aan het ziek zijn. Dat dit geen sinecure is als moeder van 3 jongens hoef ik hoogstwaarschijnlijk niet uit te leggen.

Gelukkig heb ik de liefste man, die vanuit de cabine van zijn truck linea recta hulptroepen inschakelde om mij te ontlasten. Mijn moeder kwam na één telefoontje direct naar mij toe om de kinderen op te halen.
En ik? Ik heb geslapen. Alleen maar geslapen, urenlang. Vriendlief belde ook nog de buurman (tevens ambulancechauffeur, handig!) die even kwam kijken of alles wel goed ging.
Dus al was ik helemaal alleen thuis, zonder iemand om voor mij te zorgen, toch had ik eindelijk het gevoel dat ik ziek mocht zijn.

Dat heeft mij aan het denken gezet.
Want was het al die tijd wel een kwestie van het niet mogen of kunnen ziek zijn? Of was het in mijn geval gewoon zo, dat ik het mijzelf nooit heb gegund om echt ziek te zijn. Dat ik altijd wel de kans had om me volledig aan dat lamlendige gevoel over te geven in de wetenschap dat mijn kinderen door een ander goed opgevangen worden. Maar dat ik die hulp nooit accepteerde.

Terugkijkend moet ik bekennen dat dit inderdaad het geval was.
Ik heb regelmatig het aanbod gekregen van mensen om me heen om de jongens een paar uur op te vangen zodat ik slapen kon. Zelfs uit de meest onverwachte hoeken. Ik nam het aanbod alleen nooit aan.
Nu ik weet hoe fijn het is om die soms zo broodnodige hulp te krijgen, zal ik het zeker vaker accepteren.

Vanaf nu geldt het welbekende motto niet alleen meer voor anderen.

Ziek is ziek, zelfs voor mij!