‘Hoe kan het eigenlijk dat de aarde blijft zweven’, vroeg mijn dochter op een ochtend, zo tussen de Brinta en de thee door. ‘Eeeeh, nou, kijk… Daar weet papa heel veel van’, zei ik. Maar daarmee was het grote vragen natuurlijk niet klaar. Sterker nog: dit was het begin.

De meeste vragen zijn gelukkig heel googelbaar. Wat een orka eet, hoe snel een tijger rent en of een olifant eigenlijk kan zwemmen. Dat zoeken we dan samen op. Alleen, op de echte vragen, de vragen die er toe doen, heeft Google geen antwoord. En ik ook niet altijd.

‘Hoe kwamen er mensen als er eerst nog geen mensen waren?’, wilde ze weten. Ha! Eindelijk iets dat ik wist. Soort van. ‘Heeeeeel vroeger, miljoenen jaren geleden, waren de mensen nog een soort apen. Ze liepen op handen en voeten en hadden heel veel haar. Op een gegeven moment gingen we rechtop lopen en verdween ons haar. Heel langzaam werden we mensen.’ Interessant wel, vond ze.

Blijkbaar was het voldoende antwoord, want hierna wilde ze weten waar de kleurpotloden lagen en of ik even een wit papier wilde pakken. En dat ze vandaag geen hulpje van de juf was en spinazie echt heel vies is en dat ze dat mooi niet zou gaan eten en wie ik leuker vond, Anna of Elsa. En waarom dan Anna, terwijl die geeneens krachten heeft. Ik vond al dat ik er goed mee wegkwam.

Die avond bracht ik haar naar bed. Na het verhaaltje, terwijl ze onder de dekens lag, kuste ik haar wangen en aaide ik haar haren. Ik zei haar hoe lief en mooi ze is, hoeveel ik van haar hou. Ineens keek ze me fronsend aan.

‘Mam?’

‘Ja?’

‘Was jij vroeger een aap?’