“Ooohh mooi!!” roept Norah uit terwijl ze in de spiegel kijkt. Ze doelt op haar ‘Mip’ oftewel het roze knipje in haar warrige peuterhaar. Mijn dochter (1,5) is nu al een echt meisje-meisje dat houdt van roze, mipjes, armbanden, brillen, sjaaltjes, etc. Als ze ergens een sjaal vindt (en dat kan dan ook rustig een handdoek of hydrofiel luier zijn), dan slaat ze die om en kijkt me vervolgens trots aan. “Oooohh mooi!” Als papa haar haren kamt, pakt ze vervolgens zelf de borstel om het nog even over te doen. En als ze klaar is, voelt ze met een bloedserieus gezichtje in haar haartjes om vast te stellen of er al een ‘mip’ in zit.

Nu is dat deels mijn eigen schuld. Toen ik een paar maanden geleden voor het eerst een knipje in haar haar deed, zei ik zelf dat het heel mooi was. In de hoop dat ze het knipje niet meteen weer uit haar haar zou trekken. Dat deed ik volgens mijn moeder zelf namelijk altijd. Ik was niet zo’n meisje-meisje. Geen knipjes, liever geen jurkjes en als ik dan een jurkje aan had, dan wel met kapotte knieën. Sinds Norah er is draag ik zelf bijna nooit meer een ketting of oorbellen ( omdat er dan gegarandeerd meteen een paar babyhandjes naar grijpen, en hard). Ze kijkt de kunst dus niet van mij af.

Bij mijn nichtje ging het trouwens net zo. Mijn zus was zelf altijd heel stoer. Geen sieraden of make-up en altijd een spijkerbroek en paardenstaart. Haar dochtertje kreeg ook vooral spijkerbroekjes en T-shirts aan. Maar mijn nichtje wou al heel snel graag een jurkje aan. En toen ik haar mijn roze labello gaf was ze helemaal in de wolken. Dat nichtje gaat inmiddels naar de middelbare school, maar is nog steeds best een meisje-meisje op torenhoge hakken en met nagels in alle kleuren van de regenboog.

Ik ben heel benieuwd of Norah over 14 jaar nog zo dol is op roze of dan vooral zwart en paars draagt zoals mama op haar 16^e ;). Stel dat het zo’n meisje wordt dat elke dag een nieuwe foto maakt voor de spiegel met haar telefoon, terwijl ze zo’n raar tuitmondje trekt. En die dan op Facebook zet!