De wereld uitleggen aan je kinderen. Wat een klus. Gelukkig krijg je elke dag een nieuwe kans om het beter te doen.

Het begint met een stilletjes snikken, maar verandert al snel in een gierend huilen. Ze is ontroostbaar, snottebellen uitgesmeerd over haar lieve gezichtje. In haar vuistje een prachtige bloem. Ik begrijp haar tranen niet. Pijn gedaan? Insect (want bang voor vleugels)? Of andere willekeurige engigheden? ‘En nu gaat hij doohood’, jammert ze tussen de tranen door. Ik kijk haar verbaasd aan en opeens snap ik het. Mijn meidje met haar grote gevoelige hart. Intens kan ze meeleven met andermans verdriet, een zielig diertje of iets op de tv. Vijf minuten daarvoor liet ze me haar schat zien. Een prachtige, geurende bloem met een lange groene steel. Geplukt. Voor mij.

Opvoedkundige les.

Ik meende aan dit lieve gebaar een opvoedkundige les te moeten koppelen en vertelde haar dat bloemen doodgaan als je ze plukt. Dat een bloemenveld mooier is dan een bloem op een vaasje. Want zo kunnen we er langer van genieten. Dat werk. Op dat moment was ik doorgegaan met bruut geweld onkruid tussen de tulpen weg te scheuren. Achter mijn rug had mijn meisje in al haar liefheid geprobeerd de geknakte narcis terug op de steel te repareren. Wat niet lukte natuurlijk. ‘En nu heb ik hem dood gemaakt’, snikt ze hartverscheurend.

Wie niet klimt leert niet om te vallen.

Het is niet altijd even makkelijk om twee zulk totaal verschillende kinderen als de mijne te willen leren over het leven, de natuur, de mensen om ons heen en hoe wij vinden dat het hoort.

Zoon is van de harde lessen, zelf ondervonden en van twee keer tegen dezelfde steen. Hij klautert als een aap richting de hoogste top, slaat van trots op zijn borst en is nergens bang voor. In alle bravoure mist hij soms houvast, maar wie niet klimt leert niet om te vallen. Toch? Gelukkig komt hij wel voor troost, en een kus van mama helpt nog steeds tegen auw. Mijn dochter daarentegen is uit totaal ander hout gesneden. Ze is een beschouwend kind, intens gevoelig voor wat gebeurt, gezegd en vooral wat niet wordt gezegd. Vanaf mijn arm maakt ze kennis met de wereld om haar heen. Pas als ze de situatie helemaal heeft doorgrond gaat ze op ontdekkingstocht. Vol vertrouwen.

Samenvattend. Zoon komt met bossen vers geplukte bloemen thuis. ‘Voor mama, omdat ik je zo lief vind’. Dochter huilt om een bloem die vanaf nu nooit meer groeien kan.

Het is een kunst.

Makkelijk vind ik het niet, opvoeden. Ik doe het ongetwijfeld vaak precies verkeerd, maar ik doe mijn best. Altijd. Veel meer dan mijn kinderen zullen weten. Het is een grote kunst en je krijgt maar 1 kans. Gelukkig mogen we het alle dagen proberen wat beter te doen dan gister. En dat is volgens mij precies waar het om gaat.

En om dat niet te vergeten staat er nu een prachtige bloem in een vaasje te pronken bij ons op de keukentafel.