Daar zat ik dan, dag 3 van de zomervakantie en ik verlangde zo langzamerhand stiekem alweer naar over een week of zes…

Voor het eerst sinds onze twee oudste jongens op school zitten, was ik de hele zomervakantie thuis. Was ik voorheen de helft van die 6 weken aan het werk, nu zit ik tijdelijk zonder dus ben ik degene die de bengels mocht vermaken. Zes weken lang mocht ik genieten van de aanwezigheid van de jongens, terwijl zij zich weer oplaadden om het nieuwe schooljaar fris te beginnen. Eerlijk gezegd, ik vind het pittig!

Helaas doen onze jongens niet aan uitslapen. Immers, 7.00uur is toch laat genoeg om op te staan? Hierover hebben wij nu nog steeds een klein verschil van mening. Ik ga er al niet meer van uit dat ik die discussie ooit ga winnen.

Na een paar broodjes en een beker melk wilden ze het liefst zo snel mogelijk naar buiten. Ook hierover konden de heren en ik het niet eens worden. Zelf ben ik van mening dat onze buren niet voor 9.00uur getrakteerd hoeven te worden op het uitgelaten gejoel, tu-ta-tu-ta en pief paf poef van zoons lief. Lang leve de uitvinder van de knip die onze deur gesloten houdt en hoezee dat deze te hoog zit voor kinderarmpjes. Deze strijd won ik dus wel elke dag.

Wanneer de heren dan eindelijk maar toch naar de speeltuin mochten op skelter dan wel fiets, spraken we af dat zij zich regelmatig bij mij zouden komen melden. Even hun gezicht laten zien en dan konden ze weer verder, de buurt onveilig maken. Bij mij is regelmatig zo om het half uur, maximaal 45 minuten. Door hen werd dit meestal gerekt tot 1,5 tot 2 uur. Om dit probleem op te lossen, kocht ik voor een paar euro een kek oranje horloge. Onze oudste kreeg deze om en ik legde precies uit op welk cijfer de grote wijzer moest staan als zij even naar huis moesten komen. De eerste test hiermee pakte niet best uit. Een kwartier te laat kwamen jut en jul aanrijden op de skelter, zich van geen kwaad bewust. Het excuus? “Ik had geen tijd om op mijn horloge te kijken mama”. Dus… Zo.

Gelukkig waren er nog wel vrindjes en vrindinnetjes te vinden in de buurt die nog niet op vakantie waren. Dat bracht toch weer wat variatie in het spel waardoor de jongens iets minder ruzie met elkaar maakten. Want ook dat is vakantie: teveel op elkaars lip zitten wat resulteert in kibbelen, ruzie en veel onenigheid.

Nu was er wel een lichtpuntje, we gingen er twee weken op uit. Vertoeven in het mooiste stukje Duitsland, omgeven door vele wildparken en zwembaden. Die verandering van omgeving gaf weer een beetje rust, ontspanning en genoeg afleiding voor het hele gezin.

Tot die tijd heb ik even door een grotendeels zure appel heen gebeten en begon ik elke dag weer optimistisch. Wie weet wat elke nieuwe dag ons brengt?!

Op naar de herfstvakantie!