skip to Main Content
tekening nina roos

De baby kwam niet. Telkens als ik de verloskundige wilde bellen, hield meneer zich stil.

Tranen volgden. Ik kreeg twee massages van mijn vriend omdat ik mijn hersenpan niet meer op orde kon krijgen. Niets is dramatischer dan mijn bevalling starten in ons oude huis! En nergens naar toe kunnen met de baby! Geen babykamer. Keuken nog in de kreukels. Nee, niet, nee. Het kostte een dag of twee voordat ik gekalmeerd was. En nu ben ik zó blij dat we gaan! We gaan verhuizen. Ik mag niets tillen, maar ik doe het toch. Soms staat een doos zó erg in de weg dat ik geen adem meer krijg en hem móet verplaatsen. Ik probeer me te ontfermen over de catering, maar sta vooral van alles (waarvan ik vind dat het niet zwaar is) in de verhuiswagen te tillen. Lange tijd vergeet ik dat ik ontzettend zwanger ben.

Dan gaat het mis

Opeens mis ik een trede. Ik glijd op mijn billen een stuk omlaag en zie kort geen huis, geen trap en geen mensen meer, alleen een grijze waas met groene spikkels. Ik hoor geluiden die op series woorden lijken maar kan niets verstaan. De spikkels voor mijn ogen verdwijnen. Ik sta op, zwabber wat, wuif bezorgde blikken en behulpzame handen af en grijp naar de eerste beste fles water. Ik drink, hoest en eet een hard bolletje warme kaas. En hoppa. Daar heb ik alweer een stalamp te pakken en alleen ik weet precies waar hij komt te staan. Dus iedereen opzij en geen traptrede meer missen.

De baby verroert zich niet tijdens te verhuizing, alsof hij weet dat ik iets anders aan mijn hoofd heb. Aan het eind van de dag begin ik me zorgen te maken. Ik voel al uren niets meer. Zou de baby ook kunnen flauwvallen in mijn buik?

Google: ongeboren baby, flauwvallen?

 Niets over te vinden. Ik aai en duw een beetje op mijn buik die hard en ongezellig aanvoelt. Iedereen om me hen begint nukkig te reageren. Die warme hap. Shit! Die had er nu moeten zijn. Mijn terrein, mijn taak… Helemaal ontschoten.

‘Ik haal wel wat, wacht.’ Ik word tegengehouden en reageer zo woest dat ze me laten gaan. Met patat en warme stukken vlees loop terug naar ons nieuwe huis. Trap op, stoel in. Ik kom er niet meer uit. Voel gigantisch ontevreden spieren en andere onderdelen van mijn lijf en kan alleen nog maar knikken. Jochie, waarom schop je niet meer? De geur van patat maakt me misselijk, de geur van verf nog meer en ik bedenk dat ik voorgoed een spier heb verpest. Dat ik na mijn zwangerschap nooit meer kan bukken. Of rennen. Een bal vangen! Of plassen of erger nog: lopen.

Bam.

Ik wil dat iedereen weg gaat maar dat gebeurt natuurlijk niet. Ik denk aan de baby, aan de wieg die nu de geur van verf in zich opneemt. Aan de douche die nog niet goed is schoongemaakt, ik ratel gedachten tot een soep van paniek. Omdenken, zuchten, puf uit en in, vier in, en twee keer uit in de mond, ik heb het nog altijd niet onder de knie maar, wonder wel, daar is ie! Als ik lang genoeg zucht voel ik boems, nog eentje. Bam, bam. Mijn boksertje doet het nog! Jochie je leeft! Dan gaat er een biertje om. Niet om over de houten vloer, niet op over een kampeertafeltje, nee, over een doos. De nachtmerrie wil dat in die doos al onze administratie zit…

 Deel 3 kun je hier lezen!

 

(Lees deel 1 hier )

Back To Top